Prof. Tadeusz Iwiński: WAGA HISZPAŃSKICH WYBORÓW

niedziela, 28 kwietnia 2019

WAGA HISZPAŃSKICH WYBORÓW

Socjalistyczny premier Pedro Sanchez

Dzisiejsze (28 kwietnia) wybory parlamentarne w 47-mln Hiszpanii do dwuizbowych Kortezów Generalnych (350-osobowy Kongres Deputowanych i 266-osobowy Senat) mają szczególne znaczenie z kilku względów.

Po pierwsze chodzi o jedno z największych państw członkowskich Unii Europejskiej-czwarte pod względem populacji po Niemczech, Francji i Włoszech (pomijam w tym miejscu wciąż niepewne losy Wielkiej Brytanii). Po wtóre, to wyjątkowe starcie między klasycznymi ugrupowaniami: chadecką Partią Ludową (Partido Popular) i socjalistyczną PSOE a nowymi lub stosunkowo nowymi formacjami, jak centrowo-liberalni Ciudadanos ("Obywatele"), a zwłaszcza skrajnie prawicowy i populistyczny Vox ("Głos"), którego lider Santiago Abascal był niedawno goszczony przez Jarosława Kaczyńskiego. Po trzecie wreszcie chodzi o kształt państwa hiszpańskiego-utrzymanie struktury 17 autonomii, czy też (w kontekście narastających dążeń separatystycznych,głównie- choć nie wyłącznie- w Katalonii) powrót do centralistycznych rządów z epoki gen. Franco.

Po raz pierwszy odwiedzałem Hiszpanię w ostatniej fazie rządów frankistowskich na początku lat 70., gdy m.in. wykonywano jeszcze wyroki śmierci na anarchistach. Nie sądziłem wtedy, że tak żywa wciąż pozostanie sympatia do tamtych lat dyktatury, sprzęgnięta m.in. z niechęcią do nowej fali imigrantów, do tendencji feministycznych i wielokulturowości oraz z obroną tradycyjnych wartości z ich symbolami, jak walki byków czy polowania. Prochy gen. Franco i głównego ideologa jego ruchu Primo de Rivery zostaną, co po wielu sporach ostatecznie przesądzono, usunięte z podmadryckiego mauzoleum Valle de los Caidos ("Doliny Poległych"), ale wynik wspomnianej batalii wciąż nie jest rozstrzygnięty.

Nie tracę nadziei, że hiszpańscy socjaliści zwyciężą w tych wyborach i zdołają utworzyć nowy rząd. Po świeżym sukcesie lewicy w Finlandii byłby to kolejny sygnał odwracania się tendencji prawicowo-populistycznej w targanej wieloma sprzecznościami Unii Europejskiej.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

O mnie

Prof. Tadeusz Iwiński

mgr inż. chemii (z doświadczeniem pracy w przemyśle).
doktorat i habilitacja w zakresie stosunków międzynarodowych.
profesor nauk humanistycznych.
stypendysta Fulbrighta na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge, Mass. (1977-78) i IREX-u na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley (1988).
w latach 80-tych współpracował z Uniwersytetem ONZ w Tokio.
kierownik dwóch ekspedycji naukowych w Afryce i świecie arabskim.
autor wielu książek z dziedziny systemów politycznych kapitalizmu i stosunków międzynarodowych, m.in. „Portugalia na zakręcie historii”, „Ruch rewolucyjny w Afryce, Azji i Ameryce Łacińskie”, „Współczesny neokolonializm”.
1980-89 – członek prezydium Komitetu Badań Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej Polskiej Akademii Nauk, 1987-95 i w okresie 1999-2004 – członek Komitetu Nauk Politycznych PAN, 1989-1990 dyrektor Instytutu Nauk Politycznych ANS.
wiceprzewodniczący Polskiej Rady Azji i Pacyfiku.
profesor Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie (od 1999; od 1992 prof. WSP w Olsztynie).
włada kilkunastoma językami.
siedmiokrotnie (w 1991, 1993, 1997, 2001, 2005, 2007 i 2011 r.), wybierany do Sejmu z listy SLD (w 2007 r. z list LiD) z regionu Warmii i Mazur (w tym 4-krotnie z największą liczbą głosów spośród kandydatów ze wszystkich list w okręgu; 1991 r. – 13.356 głosów, 1993 r. – 22.859 głosów, 1997 r. – 39.709 głosów, 2001 r. – 37.934 głosów, 2005 r. – 9.734 głosów), 2007 r. - 18.408 głosów, tj. 43,7% głosów oddanych na listę LiD w okręgu 35 Olsztyn.
od połowy 2004 r. do października 2005 r., od listopada 2007 do września 2010 r., następnie od października 2011 r. – wiceprzewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu.
od kwietnia 2005 r. do października 2005 r. – członek sejmowej Komisji Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.
od października 2012 r. - członek sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu.
od 1991 r. członek delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, 1993-97 i ponownie od 2001 do grudnia 2005 r. - przewodniczący delegacji, obecnie – wiceprzewodniczący delegacji.
w latach 1994-98 i od stycznia 2003 do lutego 2005 r. wiceprzewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w Strasburgu. Z ramienia Rady kierował licznymi misjami międzynarodowymi (zwłaszcza o charakterze humanitarnym), m.in. w b. Jugosławii, na Kaukazie (w tym w Czeczenii), w Rwandzie i Burundi, na Bliskim Wschodzie i na Ukrainie i w Kazachstanie.
przewodniczący Komisji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy ds. Migracji, Uchodźców i Demografii (od stycznia 2001 do lutego 2004).
od maja 2003 (przez rok) w grupie polskich parlamentarzystów-obserwatorów w Parlamencie Europejskim.
w okresie V-VII 2004 deputowany do Parlamentu Europejskiego.
członek PZPR; członek-założyciel Socjaldemokracji RP, kolejno: od II.1990 r. - członek Centralnego Komitetu Wykonawczego (i przewodniczący organizacji warszawskiej), prezydium, a następnie (1997-99) wiceprzewodniczący SdRP.
od początku odpowiedzialny za sprawy i kontakty międzynarodowe; wniósł zasadniczy wkład w przyjęcie SdRP do Międzynarodówki Socjalistycznej, Partii Europejskich Socjalistów i doprowadzenie do silnej pozycji międzynarodowej partii.
od połowy 1999 r. członek Zarządu Tymczasowej Rady Krajowej SLD; na I, II i III Kongresie SLD oraz po Konwencji w maju 2005 r. wybierany do Zarządu Krajowego.
z ramienia SLD członek Prezydium Partii Europejskich Socjalistów i władz Międzynarodówki Socjalistycznej.
od października 2001 do lipca 2004 Sekretarz Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów odpowiedzialny za sprawy międzynarodowe w rządach Leszka Millera i Marka Belki.