Prof. Tadeusz Iwiński: DULKIEWICZ I SZCZERSKI

poniedziałek, 4 marca 2019

DULKIEWICZ I SZCZERSKI

Z pierwszej niedzieli marca (poza tradycyjną Manifą) w pamięci zostaną dwa wydarzenia mogące mieć szersze znaczenie dla krajowej sceny politycznej.

Pierwsze to wybory prezydenta Gdańska, które odbyć się musiały po tragicznej śmierci Pawła Adamowicza. Przytłaczające zwycięstwo Jego długoletniej współpracownicy Aleksandry Dulkiewicz jest gwarancją kontynuacji dotychczasowej linii politycznej oraz umacniania obrazu stolicy Pomorza jako miasta "wolności i solidarności". Niepokój budzi wszakże 12-procentowy wynik przedstawiciela nacjonalistycznej prawicy Grzegorza Brauna, nawet jeśli mogła go poprzeć jakaś część elektoratu PiS. Przecież na tego polityka w wyborach na prezydenta Polski w 2015r. oddało głos zaledwie 0,83% osób.

Drugie wydarzenie to pozornie drobiazg, a mianowicie kuriozalna wypowiedź sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta dr. hab. Krzysztofa Szczerskiego na temat sytuacji nauczycieli domagających się słusznie podwyżek swoich niskich uposażeń. Jako rozwiązanie zaproponował on rezygnację "z celibatu" jakoby powszechnego w tym środowisku, posiadanie potomstwa i w rezultacie skorzystanie z premii 500+ na każde dziecko. Wywołało to zrozumiale oburzenie-tym bardziej, iż nauczyciele poważnie rozważają podjęcie akcji strajkowej, również w związku z chaotyczną i fatalnie przygotowaną reformą systemu edukacji. A jej autorka, niezwykle z siebie zadowolona, wybiera się na dodatek do Parlamentu Europejskiego!

Czy to niestosowne żarty czy utrata słuchu społecznego? Z pewnością jest to klasyczny przykład jaki miał na myśli już w XVI stuleciu wybitny francuski myśliciel Michel Montaigne pisząc, iż: "każdy z nas mówi czasem głupstwa, ale nieznośne są tylko głupstwa wypowiadane uroczyście".

To zjawisko szerzy się coraz bardziej w szeregach czołowych polityków obozu rządzącego. Zwierzchnik ministra Szczerskiego prezydent Duda dopiero co obwiniał sędziów Sądu Najwyższego o działania anarchizujące, zaś premier Morawiecki w sposób niezwykle dziwaczny dawał wykładnię historii najnowszej, m.in. w odniesieniu do tzw. żołnierzy wyklętych. A przecież wciąż pamięta się oddawanie przezeń hołdu kolaborującej z hitlerowcami Brygadzie Świętokrzyskiej. ITD, ITP...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

O mnie

Prof. Tadeusz Iwiński

mgr inż. chemii (z doświadczeniem pracy w przemyśle).
doktorat i habilitacja w zakresie stosunków międzynarodowych.
profesor nauk humanistycznych.
stypendysta Fulbrighta na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge, Mass. (1977-78) i IREX-u na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley (1988).
w latach 80-tych współpracował z Uniwersytetem ONZ w Tokio.
kierownik dwóch ekspedycji naukowych w Afryce i świecie arabskim.
autor wielu książek z dziedziny systemów politycznych kapitalizmu i stosunków międzynarodowych, m.in. „Portugalia na zakręcie historii”, „Ruch rewolucyjny w Afryce, Azji i Ameryce Łacińskie”, „Współczesny neokolonializm”.
1980-89 – członek prezydium Komitetu Badań Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej Polskiej Akademii Nauk, 1987-95 i w okresie 1999-2004 – członek Komitetu Nauk Politycznych PAN, 1989-1990 dyrektor Instytutu Nauk Politycznych ANS.
wiceprzewodniczący Polskiej Rady Azji i Pacyfiku.
profesor Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie (od 1999; od 1992 prof. WSP w Olsztynie).
włada kilkunastoma językami.
siedmiokrotnie (w 1991, 1993, 1997, 2001, 2005, 2007 i 2011 r.), wybierany do Sejmu z listy SLD (w 2007 r. z list LiD) z regionu Warmii i Mazur (w tym 4-krotnie z największą liczbą głosów spośród kandydatów ze wszystkich list w okręgu; 1991 r. – 13.356 głosów, 1993 r. – 22.859 głosów, 1997 r. – 39.709 głosów, 2001 r. – 37.934 głosów, 2005 r. – 9.734 głosów), 2007 r. - 18.408 głosów, tj. 43,7% głosów oddanych na listę LiD w okręgu 35 Olsztyn.
od połowy 2004 r. do października 2005 r., od listopada 2007 do września 2010 r., następnie od października 2011 r. – wiceprzewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu.
od kwietnia 2005 r. do października 2005 r. – członek sejmowej Komisji Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.
od października 2012 r. - członek sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu.
od 1991 r. członek delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, 1993-97 i ponownie od 2001 do grudnia 2005 r. - przewodniczący delegacji, obecnie – wiceprzewodniczący delegacji.
w latach 1994-98 i od stycznia 2003 do lutego 2005 r. wiceprzewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w Strasburgu. Z ramienia Rady kierował licznymi misjami międzynarodowymi (zwłaszcza o charakterze humanitarnym), m.in. w b. Jugosławii, na Kaukazie (w tym w Czeczenii), w Rwandzie i Burundi, na Bliskim Wschodzie i na Ukrainie i w Kazachstanie.
przewodniczący Komisji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy ds. Migracji, Uchodźców i Demografii (od stycznia 2001 do lutego 2004).
od maja 2003 (przez rok) w grupie polskich parlamentarzystów-obserwatorów w Parlamencie Europejskim.
w okresie V-VII 2004 deputowany do Parlamentu Europejskiego.
członek PZPR; członek-założyciel Socjaldemokracji RP, kolejno: od II.1990 r. - członek Centralnego Komitetu Wykonawczego (i przewodniczący organizacji warszawskiej), prezydium, a następnie (1997-99) wiceprzewodniczący SdRP.
od początku odpowiedzialny za sprawy i kontakty międzynarodowe; wniósł zasadniczy wkład w przyjęcie SdRP do Międzynarodówki Socjalistycznej, Partii Europejskich Socjalistów i doprowadzenie do silnej pozycji międzynarodowej partii.
od połowy 1999 r. członek Zarządu Tymczasowej Rady Krajowej SLD; na I, II i III Kongresie SLD oraz po Konwencji w maju 2005 r. wybierany do Zarządu Krajowego.
z ramienia SLD członek Prezydium Partii Europejskich Socjalistów i władz Międzynarodówki Socjalistycznej.
od października 2001 do lipca 2004 Sekretarz Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów odpowiedzialny za sprawy międzynarodowe w rządach Leszka Millera i Marka Belki.